Στην καρδιά των ποιημάτων του Όμηρου βρίσκεται η ανάμνηση μιας από τις μεγαλύτερες καταστροφές που μπορούν να συμβούν σ\' ανθρώπους: η καταστροφή ενός άστεως. Το άστυ είναι το σάρκινο σύνολο της ανθρώπινης ευγένειας· είναι αυτό όπου η κατάσταση του είναι βαθύτατα εξανθρωπισμένη. Με το άστυ του καταστραμμένο ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να πλανιέται ανά τον κόσμο ή να ζη σε γυμνή χώρα, επιστρέφοντας έτσι με σταθερό μέτρο στην κατάσταση των ζώων.

Τέτοια είναι η κεντρική εικόνα της Ιλιάδας. Κι όταν αντηχεί μέσα στην εποποιία πότε ο σιωπηρός υπαινιγμός και πότε ο διαπεραστικός θρήνος, υπάρχει αυτό το τρομερό συμβάν: ο θάνατος ενός παλαιού και λαμπρού άστεως στην ακτή μιας θάλασσας...